Wspomnienia pchor. Tadeusza Daleckiego

Któregoś dnia po południu wracałem z miasta z Witoldem Kamińskim, Edmundem Fedońskim i Ignacym Krikszerem. Byliśmy niedaleko koszar. Drogą maszerowała jakaś dziwna kolumna.
- Ty, popatrz! - zwrócił się do mnie Ignacy Krikszer - przecież to maszerują Niemcy. Co za cholera? Skąd się tu wzięło tyle szwabów - zaintrygowało to Ignacego.

Rzeczywiście, gdy się dobrze przyjrzałem, zobaczyłem, że naprawdę byli to żołnierze niemieccy. Zdziwił mnie fakt, że choć nie mieli karabinów, to jednak szli w pełnym oporządzeniu. Przyśpieszyliśmy kroku. Kiedyśmy zbliżyli się do kolumny, słyszymy polski język.
- Co za licho? - dziwił się Edmund Fedoński. - Przecież oni mówią po polsku!

Nie wytrzymałem i zapytałem pierwszego z brzegu: Skąd wy jesteście i dokąd maszerujecie?
- My są Polacy ze Śląska. Idziemy do polskiego wojska. Potem dodał: my przeszli na stronę polską.

Teraz wszystko jasne. Byli to po prostu Ślązacy, którzy przeszli na stronę radziecką w czasie działań wojennych. Rosjanie odesłali ich do Sum, do Wojska Polskiego. Na drugi dzień byliśmy świadkami spotkania gen. Świerczewskiego ze Ślązakami. Była to wzruszająca scena, kiedy po odśpiewaniu "Roty" Ślązacy zaczęli z siebie zrzucać niemieckie mundury. Mieli łzy w oczach, kiedy nakładali polskie mundury. Od razu stali się innymi ludźmi, nam jacyś bliżsi.

Tadeusz Dalecki

Źródło:

• Dalecki T., Gościnne niebo, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1977