Wspomnienia plut. bomb. Czesława E. Blicharskiego

(...) jeśli chodzi o moje "odwiedziny" w obozie jeńców niemieckich (może dokładniej: Wehrmachtu) to niewiele pozostało w mej pamięci.

Było to doświadczenie deprymujące. Kontakt ze Ślązakami i Pomorzanami był trudny do nawiązania. Miało to miejsce na wiosnę 1945 r. (może kwiecień/maj?). W tym czasie w Dywizjonie 300 w Faldingworth dowiedzieliśmy się, że niedaleko od nas był usytuowany obóz jeńców. Nie pamiętam, z czyjej inicjatywy: Anglików czy naszego dowództwa powstała myśl odwiedzenia naszych rodaków. Zgłosiło się nas kilkunastu, dostaliśmy transport (busik, który normalnie zawoził nas na dispersal) i pojechaliśmy do obozu jeńców. Nie pamiętam nazwy miejscowości. Jechaliśmy z potrzeby ducha i trochę z ciekawości. Uważaliśmy, że jedziemy do rodaków. Pamiętam, że każdy z nas pobrał przydział na kartkową czekoladę. Nic innego nie było do nabycia (...).

Dowództwo angielskie obozu przyjęło nas z ciekawością i nie przeszkadzało w kontaktach osobistych. My mieliśmy nadzieję, że ich zwerbujemy. Czekało nas rozczarowanie. Kontakty były sztuczne, podejrzewam, że byli trzymani na "uwięzi" przez wewnętrzny terror. Rozmowy nie kleiły się. Rozczarowani opuściliśmy obóz z... czekoladą, której nie było sensu zostawiać im. Nikt nam nie kiwnął ręką na pożegnanie. Rozczarowanie i smutek utopiliśmy w przydrożnym pubie.

(...) Dziwna rzecz (w tej chwili przejrzałem), ale ja prowadziłem sobie notatki w terminarzykach - z wydarzeń, których uczestniczyłem, ale tej wizyty nigdzie nie zanotowałem. Widocznie chciałem (może podświadomie) wymazać z pamięci ten zawód, to deprymujące wydarzenie.

Czesław E. Blicharski

Źródło:

• relacja pisemna (dzięki uprzejmości Pana Czesława E. Blicharskiego)